ถามเวลา อุตดิตถ์ กรุงเทพคะ

[ลูกแก้ววิเศษ]

บางครั้งคนเราก็พูดกับตัวเอง...
"เหงามั้ย"
"ทำไม"
"ฉันเป็นใคร..."
...ส่วนใหญ่เป็นคำถาม
เราเฝ้ารอวันแล้ววันเล่า รอให้ใครสักคนมาช่วยหาคำตอบที่ดูเหมือนไร้ตัวตน นั่งรอให้เป้าหมายแห่งชีวิตโผล่พ้นม่านหมอกแห่งความส ับสนออกมาพูดคุยกับเรา รอให้การเหม่อมองวันเวลาที่ล่วงเลยไปอย่างไม่มีที่สิ ้นสุดจบลงเสียที
อะไรคือชีวิต เอาจริงๆเหอะ มันมีอะไรอยู่ในก้อนรวมแห่งประสบการณ์ก้อนนี้เหรอ อะไรคือ "จุดมุ่งหมาย" ของมัน เราก็แค่ปล่อยให้ทุกสิ่งผ่านเข้าออกตัวเราไปเรื่อยๆแ ค่นั้นเอง จากปากออกทวารหนัก จากตาสู่สมอง ออกทางการกระทำ จากเรื่องราวสู่ความทรงจำ จากความทรงจำสู่การลืมเลือน
อะไรคือชีวิต จะถามไปทำไม
บางทีชีวิตของคนเราทุกคนอาจจะไม่มีจุดหมายเลยก็ได้
เหมือนกับคลื่นที่เคลื่อนไหวกระทบฝั่งอย่างไร้ที่สิ้ นสุดลูกแล้วลูกเล่า คลื่นลูกหนึ่งจางหายไปพร้อมกับโดนแทนที่ด้วยคลื่นอีก ลูกหนึ่งไปจนถึงจุดจบของกาลเวลา
คลื่นก็คือคลื่น ไม่มีจุดหมาย ไม่มีปลายทาง
คลื่นก็คือคลื่น ไร้ตัวตน ไม่ได้ดำรงอยู่เพื่อสิ่งใด