การทุจริตต่อหน้าที่ของพนักงาน บริษัทสงวนชัยแอร์

[ccr]

ดิฉันเป็นบุคคลหนึ่งที่ต้องเดินทางระหว่างอุบลขอนแก่ นเป็นประจำ แต่แทบทุกครั้งที่ขึ้นรถต้องเจอกับการบริการที่ไม่ค่ อยประทับใจ อย่างเช่น ดิฉันตีตั๋วอุบลร้อยเอ็ดเพราะต้องลงรับงานที่ร้อยเอ็ ดมาให้สาขาขอนแก่นก็โดนเด็กเก็บเงินพูด(อย่างดัง)ว่า "พี่จะไปขอนแก่นใช่รึเปล่าเนี่ย ผมรู้นะว่าพี่จะไปต่อรถสีชมพู(พูดพร้อมกับหน้าตาทางย ียวน) บริษัทผมหนะไม่ได้มีไว้หาคนให้รถสีชมพูนั่นนะ" ซึ่งเด็กเก็บเงินคนนี้เขายังเป็นวัยรุ่นอยู่ อีกครั้งก็เห็นด่าน้องผู้หญิงสองคนเขาขึ้นรถที่คำเขื ่อนแก้วถือกระเป๋าใบใหญ่คนละใบพร้อมกับชุดครุย พอเด็กเก็บเงินมาเก็บเงินทั้งสองบอกว่าลงร้อยเอ็ด เด็กเก็บเงินก็ด่าน้องผู้หญิงสองคนนั่นหมือนกับครั้ง ที่เคยด่าว่าดิฉันซึ่งน้องผู้หญิงทั้งสองนั้นเห็นได้ ชัดว่าพวกเธอทั้งกลัวทั้งตกใจ และอายคนบนรถเป็นอย่างมาก ซึ่งถ้าคนได้รับการศึกษามาหน่อยหากเห็นน้องผู้หญิงทั ้งสองก็จะเข้าใจหรือคิดว่าเธอทั้งสองคงจะกำลังจะไปรั บปริญญาที่จังหวัดสกล(ช่วงนั้นเป็นช่วงรับปริญญา) เธอขึ้นรถที่คำเขื่อนแก้วเธอคงจะเรียนที่ราชภัฎอุบล คงจะไม่มีเงินเหมารถยนต์ไปจึงได้ขึ้นรถประจำทางเพื่อ ที่จะต้องมาต่อรถที่ร้อยเอ็ดไปสกลนคร ซึ่งเด็กรถเองก็ไม่อยากพูดเลยว่า....สุดๆมาก ทำไมไม่บริการให้ดีดีก่อน จึงไปเที่ยวแดกดันคู่แข่งเขา คนขับเองก็มีอายุแล้วน่าจะห้ามปรามหรือดูแลเด็กรถบ้า งในฐานะที่เขาเป็นพนักงานที่อาวุสโสสุดบนรถ(เหมือนกั บว่าบิ๊กสุดบนรถ) อีกเหตุการณ์หนึ่งดิฉันได้ขึ้นรถคันที่ไปทางบ้านไผ่พ อจ่ายเงินบนรถเด็กรถไม่เงินทอนให้(สิบบาท) ซึ่งเขาบอกว่าติดไว้ก่อนนะมีแล้วจะให้ แต่รถจนจะถึงขอนแก่นแล้วเด็กรถก็ยังให้ไม่เดินไปเดิน มาผ่านดิฉันเฉยทั้งๆ ที่เห็นเขาเก็บตังค์มีเหรียญต่างๆ หลายเหรียญ ใจไม่อะไรหรอกกับเงินสิบบาทแต่มันส่อนิสัยของเขาอายุ ยังน้อยแต่ไม่น่าเป็นแบบนี้ ดิฉันเลยทวงแต่เสียความรู้สึกมากเลยที่น้องเขาตอบกลั บมาว่า"นึกว่าลืมแล้วกะอีแค่สิบบาทจะเอาอยู่เหรอพี่" ครั้งต่อมามีคนขึ้นรถจากเทคนิคยโสธรจะลงที่ดงแคนใหญ่ ผู้โดยสารจ่ายแบงค์ร้อยเด็กรถทอนให้สามสิบห้าบาท ผู้โดยสารจึงบอกว่า"น้องทอนตังค์ผิดนะนี่" แต่เด็กรถกลับเถียงพร้อมกลับตะคอกใส่ว่า"จากเทคนิคยโสลงแคนใหญ่ค่าโดยสารหกสิบห้าบาทหนะถูกแล้ วมีอะไรมั้ย ถ้าไม่พอใจก็ลงไป" ผู้โดยสาร(เป็นผู้หญิง)จึงพูด(อย่างสุภาพ)ว่า"พี่ทำงานที่นี่พี่ขึ้นรถประทางไปกลับทุกวันเมื่อเช้า พีมายังจ่ายแค่สามสิบบาทเลย" สุดท้ายเลยกลายเป็นสงครามน้ำลายระหว่างเด็กรถกับผู้โ ดยสาร โดยที่ผู้โดยสารเป็นผู้แพ้เสียเงินไปครึ่งจากค่าโดยส ารที่เคยจ่าย
และอันนี้ท้ายสุด เป็นของวันนี้ที่ดิฉันข้องใจเหลือเกินว่าอัตราค่าระว างที่ต้องจ่ายในการฝากสิ่งของมากับรถโดยสารนั้นเขาคำ นวณกันยังไง เพราะวันนี้ดิฉันไปฝากของให้ญาติโดยเขาจะรอรับที่ดงแ คนใหญ่ตอนแรกดิฉันไปที่สถานีปรับอากาศของขอนแก่นเขาบ อกว่าดงแคนใหญ่ไม่จอด แล้วก็ได้ยินถามกันว่าดงแคนใหญ่เขาจอดกันตรงไหน(ซึ่ง ดิฉันได้แต่คิดในใจว่าไม่จอดได้ไงทั้งรถป.๑ ป.๒ เด็กนักเรียนขึ้นลงกันทุกวัน) ดิฉันจึงบอกว่าคำเขื่อนแก้วได้มั้ยแล้วเขาก็หันมาบอก ว่า"ไม่ได้ค่ะบนรถมีกล้องอยู่สี่ตัวเดี๋ยวเถ้าแก่เห็นจะโ ดนว่า ส่งลงยโสธรได้มั้ย" ดิฉันจึงตกลงแล้วถามราคา พนักงานถามว่าฝากอะไรไปดิฉันก็บอก(ซึ่งของที่ส่งมีสอ งกระสอบกระสอบละยี่สิบห้ากิโล) รวมน้ำหนักของสองชิ้นห้าสิบกิโล พนักงานจึงบอกว่า "สองร้อยบาท" ดิฉันจึงตกลงแล้วไปยกของมา พนักงานจึงขอตามไปดูด้วยพอเอามาวางเสร็จดิฉันกำลังก้ มเขียนชื่อที่อยู่ พนักงานก็มาบอกใหม่ว่าสองอย่างนี้"สี่ร้อยบาท" ซึ่งดิฉันกับญาติตกใจมากเพราะ เคยส่งอยู่หลายครั้งแต่ไม่เคยแพงขนาดนี้ จึงได้กลับมาส่งที่ บขส. กับรถป.๒ ราคาสองร้อยบาทลงที่คำเขื่อนแก้ว พอมาถึงบขส.พนักงานผู้หญิงที่นั่งอยู่เขาก็ถามพูดจาด ีมาก เขาก็เขียนบัตรให้เป็นเบอร์รถเวลาออก เวลาถึง และเบอร์โทรพนักงานบนรถ แต่ก็ตายตอนจบอีกเพราะใกล้เวลาที่เขียนไว้ดิฉันจึงโท รไปถามว่ารถใกล้จะถึงคำเขื่อนแก้วรึยัง(จะได้ให้ญาติ ไปรอรับ)กลับโดนมาอีกชุดใหญ่ซึ่งพูดจา..มาไม่..ดกอย่ างมากจนดิฉันคิดว่าไม่น่าที่จะเกิดมาเป็นผู้ชายเลย
จึงอยากขอให้ทางบริษัทดูแลพนักงานด้วยเถอะคะ เพราะเห็นพนักงานแรงกันจังเลย(โดยเฉพาะกับผู้โยสารสต รี)
แต่คนที่ทำงานดีก็มีอยู่นะคะอย่างเช่นน้องแอร์ที่เป็ นตุ้งติ้งๆ ขาวๆนั่นพูดจาดีบริการดีน่าตาก็น่ารักดีสวยกว่าผู้หญ ิงอีก น้องเก็บตังค์ที่บอกว่าอยู่บ้านปลาอีดก็อัธยาศัยดีคุ ณตาแก่ๆที่ขายตั๋วอยู่ขอนแก่นก็น่ารักดีคะ